ជិវិតមនុស្សយើងមានឡើងមានចុះ

“ធម្មជាតិមានតុល្យភាពក្នុងខ្លួនរបស់វា កាលបើដល់ទីបំផុតក៏ត្រូវផ្លាស់ប្តូរការផ្លាស់ប្តូរស្រេចទៅ

លើកាល:ទេស:និងឳកាស អ្នកល្មើសមិនសម្របតាមស្ថានការណ៍រមែងត្រូវគេប្រឆាំង”។

ជិវិតជារបស់នរណា? ជីវិតជារបស់យើងពិតរឺ? ប្រសិនបើវាជារបស់យើងៗរមែងអាចគ្រប់គ្រង

ចាត់ចែងបានតាមចិត្ត យើងប្រាថ្នា ប្រហែលគ្មាននរណាត្រូវការជួបប្រទះនឹងការអស់សង្ឃឹម

ខកចិត្តនោះទេ។

តែបើយើងសង្កេតតាមសភាវពិត រឿងរ៉ាវជាច្រើនយ៉ាងត្រលប់ជាផ្ទុយគ្នាសុខមួយដងមួយគ្រា

ក៏ត្រលប់ក្លាយជាទុក្ខ សមបំណងត្រឹមមួយពព្រិចភ្នែកក៏ត្រឡប់ក្លាយជាអស់សង្ឃឹមវិញ ប្រសិន

បើពេលវេលាឈប់ស្ងៀម រឿងរ៉ាវក្នុងលោកនេះប្រហែលជាមិនផ្លាស់ប្តូរទេ កាលបើហេតុ

ទាំងឡាយមិនប្រែក្លាយក៏គ្មានរឿងអ្វីឲ្យផ្លាស់ប្តូរដែរ។

ជោគជ័យ និង ការដួលរលំនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សយើង វាអាស្រ័យទៅលើលក្ខខណ្ឌនិងហេតុ

បច្ច័យ។ កាលបើបរិដ្ឋានផ្លាស់ប្តូរវាធ្វើឲ្យរឿងផ្សេងៗផ្លាស់ប្តូរតាមផងដែរ។ ភាពរុងរឿងនិងភាព

អន់ថយចាត់ទុកជារឿងធម្មតាសាមញ្ញ។

មនុស្សយើងគួរឡើងបានចុះក៏បាន គួរយល់និងមិនអស់សង្ឃឹមចំពោះជីវិត។ការរីកចំរើនលូត

លាស់នៃសព្វវត្ថុនិងសេចក្តីសម្រេចក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សយើងក៏មានប្រការដូច្នោះដែរ។កាល

បើដល់ចំណុចខ្ពស់បំផុតវាតែង ព្យាយាមគង់សភាពនៅរហូតដល់ក្លាយជាការល្មើសបញ្ច្រាស់

ក្រសែធម្មជាតិ។ នៅទីបំផុតក៏នឹងត្រូវប្រឆាំងផ្តួលរំលំនិងបំផ្លិចបំផ្លាញ ហើយបើកឳកាសឲ្យ

ដល់របស់ថ្មី ៗឡើងមកជំនួសវិញ។

ការផ្លាស់ប្តូរមានទាំងផ្នែកខាងវិជ្ជមាននិងផ្នែកខាងអវិជ្ជមាន ក្នុងផ្លូវរចនាគឺវាឲ្យកំនើតរបស់ថ្មី ៗ

ដែលល្អជាងនិងវឌ្ឍនាច្រើនជាង។ ព្រមជាមួយគ្នានោះវាក៏បំផ្លាញរបស់ដែលរឹងទទឹងមិនព្រម

សម្របសម្រួលខ្លួនតាមផងដែរ។

អំនាចកាលបើដល់ចំណុចខ្ពស់បំផុតហើយ រមែងមានតែអន់ថយចុះវិញ។ ការរក្សាសភាពទុក

ដោយមិនត្រៃត្រងពិចារណាដល់សភាពពិតតាមធម្មជាតិនឹងក-ឲ្យកើតកម្លាំងតទល់ប្រឆាំង

ដែលនឹងត្រលប់មកបំផ្លាញខ្លួនឯងរហ័សលើសដើម។