ការសុភាពទន់ភ្លន់

“កាន់តែរៀនកាន់តែមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនល្ងង់ខ្លៅចាត់ទុកថាដើរមកត្រូវផ្លូវហើយកាន់តែរៀនកាន់តែសុភាពទន់ភ្លន់ ចាត់ទុកថាបានទទួលផលសម្រេច”។

ពិភពលោកយើងនេះមិនមែនជាផ្កាយនព្វគ្រោះដែលទំនេរទទេនោះទេ តែប្រកបដោយមនុស្ស

ម្នានិងរឿងរ៉ាវជាច្រើន។ គិតចង់ទទួលជោគជ័យ ត្រូវចេះសាង

រឿងរ៉ាវត្រូវចេះចងសម្ព័ន្ធជាមួយ

មនុស្សម្នាបើប្រាសចាកការយល់បទដ្ឋានក្នុងការដំណើរជីវិតទោះបីមានចំណេះដឹងដើម្បីប្រកប

អាជីពច្រើនប៉ុណ្ណា ក៏មិនអាចប្រជួបផលសម្រេចអស់កាលជាអង្វែង មិនអាចស្វែងរកភាពស្ងប់

សុខខាងផ្លូវចិត្តបានឡើយ។

វិជ្ជាជីវៈនោះ កាន់តែរៀនជ្រៅចុះទៅកាន់តែចង្អៀតទៅគ្រប់ខណះ សិក្សាកាន់តែច្រើនឡើង

កាន់តែថយឆ្ងាយពីសភាពពិតរបស់ជីវិត ត្រឡប់ក្លាយទៅជាការប្រកាន់ខ្ជាប់ក្នុងអត្តារបស់ខ្លួន

ក្លាយទៅជាការដាក់រនាំងឃាំងចិត្តគំនិតបស់ខ្លួនឲ្យនៅក្នុងទីដែលចង្អៀតចង្អល់។

ការចេះដឹង ការយល់ក្នុងរឿងជីវិតត្រឡប់ជាផ្ទុយគ្នា រឹតសិក្សារុករករឹតធ្វើឲ្យយើងឃើញថា

ពិភពលោកនេះល្វឹងល្វើយធំធេងណាស់ ខ្លួនយើងគ្រាន់តែជាសភាវៈមួយដែលទន់ទៀបតូច

ល្អិតប៉ុណ្ណោះ។ រឹតសិក្សារឹតធ្វើឲ្យយើងដាក់ខ្លួនប្រាណ ព្រមនាំខ្លួនទៅនៅជាមួយភាពធម្មតា

សាមញ្ញក្លាយជាមនុស្សសុភាពទន់ភ្លន់ដាក់ខ្លួន។

មាត្រាវាស់ភាពចម្រើនរុងរឿងឈានមុខតាមសតិបញ្ញារបស់លោកបស្ចិមក៏គឺ”ភាពទន់”។មនុស្ស

យើងកាលបើបានចម្រើនឈានមុខ រមែងចេះបន្ទាបបន្ទន់កែប្រែខ្លួនតាមស្ថានការណ៍មិនប្រកាន់

ខ្ជាប់ច្បាប់ទម្លាប់រឹងស្តូក។ ភាពរឹងជារឹសគល់របស់ភាពទន់។ ភាពទន់គឺការអភិវឌ្ឍន៍របស់ភាពរឹង

រឹសឈើត្រូវតែរឹងមាំ ទើបទប់ទល់ដើមឈើឲ្យឈរនឹងបានព្រោះរឹងមាំទើបត្រូវនៅទីទាប។

ចុងឈើត្រូវទន់ ទើបមិនត្រូវបំផ្លាញឲ្យបាក់បែកដោយខ្យល់ ព្រោះចេះបន្ទន់ទើបបាននៅទីខ្ពស់។

សភាវៈវត្ថុទាំងពួងក្នុងលោកនេះសុទ្ធតែមានសម្ព័ន្ធភាពប្រៀបធៀបគ្នាទៅវិញទៅមក។ របស់

ធ្ងន់តែងលិចចុះទៅកាន់ទីទាប។ របស់ស្រាលតែងអណ្តែតឡើងកាន់ទីខ្ពស់។ ភាពរឹងរូសតែង

ត្រូវគេឆ្កឹះឆ្កៀលកាច់បំផ្លាញ។ ភាពទន់ភ្លន់តែងអាចរក្សាខ្លួនឯងបាន។ ស្តេចភ្នំទោះបីខ្ពង់ខ្ពស់

ប៉ុណ្ណា ពពកនៅអាចហោះហើរកន្លងហួសទៅបាន។ មហិច្ឆតារឹងរូសតែងត្រូវស្ពាយភារះធ្ងន់

សុភាពទន់ភ្លន់តែងប្រទះផលសម្រេច។